Głównym bohaterem spotkania nie była jednak ani książka, ani profesor Roman Kuźniar ale był nim oczywiście Władysław Bartoszewski. To było oczywiste od początku, bo profesor taki już jest. Albo, innymi słowami, po prostu nie potrafi inaczej. Egzemplarz książki profesora Romana Kuźniara, który miał ze sobą, był poprzetykany żółtymi zakładkami. Jak nam od razu wyjaśnił, zaznaczył te miejsca, w których w książce napisano o nim. Książka była nimi poprzetykana gęsto. Profesor jest bez wątpienia postacią w polskiej polityce zagranicznej zupełnie wyjątkową. Człowiek cieszący się zaufaniem kolejnych, bardzo różnych rządów (z wyjątkiem o którym była już mowa wyżej) i do dziś mający na polską politykę zagraniczną wpływ niemały. Parę epizodów z tej prawie dwudziestoletniej historii, w których uczestniczył osobiście lub był ich naocznym świadkiem, usłyszeliśmy zresztą z jego ust. A gawędziarzem jest świetnym. Tu kłopot, czy to opisywać, ryzykując pokręcenie czegoś i pozbawiając przyjemności usłyszenia tych historii w przyszłości z ust profesora osobiście? Nie, zdecydowanie nie. Ponadto niech jakaś kara spotka tych, którzy się polenili i nie przyszli. Zgubiliśmy tu gdzieś pozostałych uczestników debaty ale i oni wzięli w niej udział, choć gdyby to przeliczać na minuty, znacznie mniejszy. Nie zabrakło ich jednak wtedy, gdy trzeba było odpowiedzieć na pytania. Jedno z nich odpowiedź znalazło tu już, w tej relacji, na początku. Zadał je Waldemar Kuczyński i było to pytanie, czy była to jedna droga, jak w tytule, czy wiele dróg. Tak autor, jak i rozmówcy obstawali przy tym, że była to jedna droga. Bo polityka zagraniczna kraju powinna być czymś ponad doraźnymi podziałami politycznymi. I ze wspomnianym wyjątkiem na szczęście była. To zadecydowało o jej powodzeniu. Było pytanie o to, czy polska polityka zagraniczna powinna w zakresie bezpieczeństwa akcentować szczególna w niej rolę Stanów Zjednoczonych, czy być bardziej zorientowana na Europę i NATO jako całość. Tu odpowiedź była niejednolita. Ten kierunek polityki, ze szczególną rolą stosunków ze Stanami Zjednoczonymi, akceptuje profesor Władysław Bartoszewski, bardziej sceptycznie podchodzi do tego profesor Roman Kuźniar, który jednak nie wchodził tu w ostrzejszy spór odsyłając do swojej ksiązki. Padło też, bo nie mogło wręcz nie paść, bardzo aktualne pytanie o spór w sprawie roli prezydenta w polityce zagranicznej. Tu bardzo ostrej odpowiedzi udzielił Władysław Bartoszewski, cytując z pamięci odpowiedni fragment konstytucji i retorycznie pytając, czy można to rozumieć inaczej? Polityka zagraniczna pozostaje w gestii rządu i tak jest to zapisane w konstytucji. I tak być powinno, bo nie może ona mieć dwóch kierowników. Obrońców swojego stanowiska prezydent nie znalazł.